KOCHANY KSIĘŻE PROBOSZCZU
Jak daty podają
i gminna wieść niesie,
jesteś u nas kapłanem
równiutkie lat dziesięć.
Choć to kawał czasu, ale …
nie znudziłeś się nam wcale.
I choć nie chcę bardzo słodzić,
ale wzbudzasz wielki podziw!
Kazaniami tak nas wzruszasz,
że raduje nam się dusza!
I nauczasz tak przejęty,
aż nam wszystko idzie w pięty
i pragniemy w duszy chwale
wielbić Boga doskonale!
Cenisz każdą swą robotę –
nic dla Ciebie piła, młotek!
Że świątynia jest jak nowa,
Twoja w tym, Proboszczu, głowa.
I z zachwytu wielu pęknie,
tak w świątyni naszej pięknie.
Wszak zdobiona Twym staraniem,
my z podziwem patrzym na nią!
Wystrój dawny zapomniany,
dziś z pietyzmem zachowany.
Zdrowia Ciebie kosztowała,
ale jakże cudna cała.
I powszechny podziw budzi
chwałą Panu, troską ludzi!
Przez następne więc dekady
z nami bywać też dasz rady.
A tymczasem przyjmij od nas
wdzięczne słowa Ciebie godne –
zdrówka tęgiego, szczerego uśmiechu,
źródła świętego, gorącego serca,
zapału płomiennego i … wszystkiego,
wszystkiego najlepszego
z błogosławieństwem Syna Bożego
i opieką Matki Jego.
I choć dziś ulica pluje i krzyczy,
to szczęścia Księdzu parafia życzy!
A przy tym – koniecznie –
DZIĘKUJE SERDECZNIE!
