Okres Wielkiego Tygodnia jest czasem ostatecznego przygotowania na Święta Wielkanocy. W naszych domach rodzinnych upływa on przeważnie na ostatnich przygotowaniach do Świąt. To przygotowanie ma nie tylko wymiar materialny, związany ze sprzątaniem domu i przygotowywaniem świątecznych potraw, ale przede wszystkim wymiar duchowy. To czas wewnętrznego przygotowania na Uroczystość Zmartwychwstania Chrystusa, która jest centrum całego roku liturgicznego, przez modlitwę i często przypadające na ten właśnie okres rekolekcje wielkopostne.
Wielki Tydzień rozpoczyna się w Niedzielę Męki Pańskiej, która w polskiej tradycji ludowej zwana jest Niedzielą Palmową. Jednak ten Tydzień można potraktować jako wyjątkowy, ponieważ Niedzielę Zmartwychwstania można także zaliczyć do niego, choć jest pierwszym dniem okresu wielkanocnego. Taki układ Tygodnia przedstawia kard. Joseph Ratzinger w książce “Duch liturgii”. Mówi tu o tygodniu, który ma osiem dni, a rozpoczyna i kończy się w niedzielę.
Okres bezpośrednio poprzedzający Wielkanoc początkowo nazywany był Triduum Sacrum i obejmował Wielki Piątek, Wielką Sobotę i Niedzielę Zmartwychwstania. Taki układ można znaleźć pismach św. Augustyna i św. Ambrożego. Ten czas był upamiętnieniem męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Z czasem ten okres rozszerza się i rozpoczyna się w Niedzielę Męki Pańskiej. Te dni przepełnione są misteriami przedstawiającymi ostatnie dni życia Jezusa, Jego mękę i śmierć, do nich zaliczały się dramaty liturgiczne, zwane też kościelnymi (pozostały częściowo w misteriach odgrywanych w kilku miejscach w Polsce, miedzy innymi w Kalwarii Zebrzydowskiej), uroczyście odczytywano Ewangelię opisującą te momenty z historii zbawienia. Na początku drugiego tysiąclecia te dni zaczęto nazywać Triduum Paschale, które obejmowało Wielki Czwartek, Piątek i Sobotę. Ostatecznego ustalenia obchodów Wielkiego Tygodnia dokonała Kongregacja Rytów instrukcją z dnia 16 listopada 1955 roku.
Należy tu wspomnieć spór, który toczył się w początkach Kościoła, a dotyczył terminu obchodzenia wspomnienia zmartwychwstania Jezusa. Kościół Wschodni był za obchodzeniem tego Święta zgodnie żydowską tradycją Paschy, czternastego dnia miesiąca Nisan. Natomiast Kościół Zachodni był za datą ruchomą, którą ustalono na pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca. Rozdźwięk wynikający z tego sporu trwał aż do Soboru Nicejskiego w 325 roku.
Źródło: Adonai.pl
